دانستنی های سرطان

در یک همکاری بین المللی، روشی جدید برای درمان سرطان پانکراس ابداع شده است که مبتنی بر تحویل دارو با استفادها ز نانو ذراتی است که مدت طولانی تری در تومور باقی می مانند. به گزارش سایت فناوری های همگرا ((nbic)) سرطان پانکراس ) لوزالمعده ( یکی از مرگبارترین سرطان هاست که در ایالات متحده، تنها 7 درصدا ز بیماران مبتلا به آن زنده می مانند.

دارو نمی تواند به راحتی به تومورهای پانکراس دسترسی پیدا کند؛ زیرا تومورها ذخیره خون بسیار کمی دارند و پروتئین های خاصی ترشح می کنند که باعث تشدید رشد استروما (بافت همبند کلاژنی که مانع دسترسی دارو به تومور می شود) می شود.
تحقیقات اخیر، موجب پیدایش روشی درمانی شده است که با رخنه کردن رگ های خونی تومور، تحویل مولکول های کوچک دارو به تومور را افزایش می دهد در حال حاضر، یک همکاری بین المللی به سرپرستی دانشکده دارو سازی و علوم دارویی دانشگاه بوفالو »buffalo« گامی را در جهت پژوهشی متفاوت برداشتها ست.

به گفته محققان، اگر این رویکرد موفقیت آمیز باشد، می تواند تاثیر سریعی در درمان سرطان پانکراس داشته باشد. این گروه به جای درمان سرطان پانکراس با مولکول های کوچک دارو، در حال کار بر روی استفاده از سیستم های تحویل مبتنی بر نانو ذرات است؛ از جمله لیپوزوم ها که بسته های انتقال داروی محلول در چربی، در ابعاد نانو هستند. نظریه گروه این است که این ذرات می توانند به مدت چند روز یا چند هفته در یک تومور باقی بمانند که موجب تقویت تحویل دارو می شود.

دکتر رابرت ام. استرابینگر، استاد علوم دارویی و از محققان ارشد، توضیح می دهد که حدود پنج سال پیش، چند ویژگی مهم تومورهای پانکراس شناسایی شدند. یکی از آن ها این واقعیت است که برخی از درمان ها، از جمله داروهای مهار کننده سیگنال دهی سلولی، با ترویج مویرگ های تومور، موجب افزایش اثر بخشی داروها می شوند. با این کار، دارو هنگامی که غلظت خون بالاست به داخل جریان می یابد؛ اما هنگامی که غلظت خون پایین باشد، جریان پیدا نمی کند. دانشمندان یک رویکرد شیمی درمانی متوالی را ارزیابی خواهند کرد که در آن یک عامل، عروق خونی تومور را رخنه دار می کند و پس از آن یک عامل کشنده مانند لیپوزوم یا یک درمانی اضافه می شود که باید برای مبارزه با سرطان، در تومور باقی بماند.

همچنین بررسی خواهد شد که آیا پوشش نانو ذرات مجهز به دارو، با پادتن های تومور، اثر بخشی ذرات را افزایش می دهد. استرابینگر در یایان می افزاید: « اگر ما زمان و مقدار تاثیر یک عامل بر تومور را بدانیم، می توانیم با شبیه سازی ریاضی زمان بندی مطلوب را برای تحویل دارو، شناسایی کنیم. »